Byłem ostatnio na spacerze w lesie.
Filharmonia to instytucja, która nie jest wybierana często – przez nas, rodziców – jako sposób na spędzenie czasu z dzieckiem. A szkoda.
Z jakim rodzicem w wieku podobnym do mojego (30+) bym nie rozmawiał, wszyscy powtarzają jak zaklęci to samo. Może ujmują to inaczej, ale znaczenie tych słów jest raczej podobne.
Jestem raczej typem spokojnego rodzica. Faceta, który pozwoli dziecku poskakać po łóżku, wspiąć mu się na głowę, a gdy dziecko wymyśli sobie, że zrobi mu domek z jego szafy z ubraniami, to jeszcze przyjdzie i pomoże mu opróżnić ją z ciuchów, które mogłyby do tego domku nie pasować.
Nie każdy jeden człowiek może być programistą. Nie każdy jeden powinien. Ba! nie każde jedno dziecko powinno uczyć się programowania.
Ludzie urodzeni po roku 1995 są często określani mianem Generacji Z. I to na niej głównie dziś chciałbym się skupić.
Gdy wracam wspomnieniami do lat mojego dzieciństwa nie pamiętam zbyt wielu chwil, w których się nudziłem. Zawsze coś było do zrobienia, do przeżycia.
Są na świecie miejsca, gdzie dziecko można podejrzewać o czary. A gdy się je o czary podejrzewa, skazuje się je na tortury, głód i powolną śmierć.
Księżniczki występują tylko w bajkach. Podobno. Oj nie…
Ile masz lat? Pewnie mniej więcej tyle co ja. Jesteś dorosły. Cholera, kiedy to się stało?! A pamiętasz jeszcze jak to było być dzieckiem? Postaraj się. Przypomnij sobie.
Gdy człowiek staje się dorosły zapomina o tym, że kiedyś był dzieckiem. Zapomina o swoich pragnieniach i marzeniach. A szkoda, bo fajnie jest czasem wrócić myślami do tego kim się chciało być.